Journalisten og forfattaren Lina Liman var 32 år da ho fann ut at ho har autisme. I alle år skjøna ho at ho ikkje var heilt som alle andre, men ho forsøkte å late som om i mange år. Heilt til det ein dag sa stopp. Ho vart pasient i psykiatrien og fekk sterke medisinar, og ho har vore tvangsinnlagt fleire gonger. I mange år hadde ho gått til tallause legar utan å få riktig hjelp. Historia hennar er ikkje eit unntak. Hos mange kvinner vert ikkje autisme oppdaga i det heile tatt. I boka formidlar Liman korleis det er å leve med autisme, og kva diagnosen har tydd for henne. Boka har blitt omtala som eit viktig bidrag til folkeopplysinga. Liman skriv poetisk og pedagogisk på same tid. Omtalen er utarbeidd av BS.
